រឿង៖ របួសទី៣ - The Third Wound ភាគ២
- peacehouse
- Jan 10
- 1 min read
Updated: Jan 20
ពេលព្រឹកឡើង នាពេលព្រលឹមស្រាងៗ មេឃចុះអ័ព្ទបែកផ្សែង ធ្វើឱ្យស្មៅជុំវិញផ្ទះមានព្រិលតិចៗកកនៅលើនោះ ដូចជាអំបិលម៉ដ្ឋរោយនៅលើស្មៅ និងធ្វើឱ្យស្រអាប់កញ្ចក់បង្អួចផងដែរ។ ប្រសិនបើមើលពីខាងក្រៅទៅ ឃើញថាជេស៊ីការធ្វើនេះធ្វើនោះយ៉ាងរវើកនៅឯផ្ទះបាយ។ ច្បាស់ណាស់ នាងកំពុងរៀបចំអាហារពេលព្រឹកសម្រាប់និរតី។ នាងរៀបចំយ៉ាងស្អាតដាក់នៅលើតុអាហារ ដើម្បីត្រៀមញ៉ាំទាំងអស់គ្នា។
និរតីដើរចេញពីបន្ទប់មក ធុំក្លិនឈ្ងុយៗ ព្រមទាំងឮសំឡេងគ្រូកគ្រាក់ៗ នាងក៏ដើរសំដៅទៅផ្ទះបាយក្នុងដំណើរមួយៗ។ និរតីដើរ បណ្តើរយកដៃជ្រោងសក់បណ្តើរ ដោយរលាស់ចេញជាផ្នត់ធំៗ។ ខណៈពេលនោះ ជេស៊ីកាងាកមកក្រោយ ក៏ឃើញនិរតីមកដល់ ល្មម។
-អ្ហា...មកដល់ហើយហ្អេស? អរុណសួស្តីសម្លាញ់!
-អរុណសួស្តីសម្លាញ់!
និរតីក្រឡេកមើលនៅលើតុ ឃើញអាហារពេលព្រឹករៀបចំរៀបរយដូច្នេះ នាងក៏និយាយថា៖
-អនាគតប្រពន្ធរបស់អ្នកណាទៅហ្ន៎ ពូកែធ្វើម្ហូបម្ល៉េះទេ!
ជេស៊ីកាតប៖
-មិនសូវប៉ិនប៉ុន្មានទេ! គ្រាន់តែចង់ធ្វើឱ្យមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំញ៉ាំប៉ុណ្ណោះ ឬអាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ចង់យកពេលនេះទទួលស្វាគមន៍មិត្តខ្ញុំដែលមកពីប្រទេសខ្មែរឱ្យទទួលបានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងនៅប្រទេសខ្មែរដែរ ដើម្បីកុំឱ្យនឹកនាម្ហូបនៅទីនោះ!
និរតីញញឹម ហើយដកដង្ហើមធំ ដោយនឹកស្មានមិនដល់។
-ហ៊ឹម.... ពិតជាយល់ចិត្តណាស់ មានអារម្មណ៍ថាវិស្សមកាលនេះពិតជាពិសេសមែនទែន! អរគុណសម្លាញ់!
ជេស៊ីកាឆ្លើយតបវិញ៖
-អ៊ីចឹងចាំអីទៀត តស់ញ៉ាំតែម្តងទៅ! នេះបាយស្រូបដែលឯងចូលចិត្ត!
និរតីភ្ងាក់ផ្អើល ដោយនិយាយថា៖
-អ្ហោ! ឃើញបាយស្រូបនេះហើយ នឹកឃើញពួកយើងកាលនៅរៀនវិទ្យាល័យ ពួកយើងចូលចិត្តញ៉ាំណាស់!
ជេស៊ីកាតប៖
-អឺ អ៊ីចឹងភ្លក្សទៅមើល៍! ដូចរសជាតិដើមទេ?
និរតីភ្លក្សមួយម៉ាត់ ស្រាប់តែលាន់មាត់ថា៖
-ហ៊ឹៈ...ពិតជាឆ្ងាញ់ណាស់! ឯងពូកែប្រឡាក់សាច់ និងធ្វើជ្រក់មែន...មានអារម្មណ៍ថា ពួកយើងកំពុងអង្គុយញ៉ំាបាយស្រូបនៅមុខវិទ្យាល័យអ៊ីចឹង! គ្រាន់តែញ៉ាំបាយស្រូបនេះសោះ ទាញពួកយើងចូលក្នុងអតីតកាលមួយរំពេច។
ជេស៊ីកាញញឹម ហើយនិយាយថា៖
-នឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗក្នុងអតីតកាលមិនថ្វីទេ តែកុំទាញខ្លួនឯងហួសពីញ៉ាំបាយស្រូប ហួសទៅនឹកឃើញរឿងអ្វីផ្សេងទៀត ក្រែងលោរើមុខរបួស!
ឮដូច្នោះ និរតីប៉ប្រិចភ្នែកម៉ក់ៗ នាងស្ងាត់មាត់បន្តិច។ ឃើញសភាពដូច្នោះ ជេស៊ីកាបង្វែរស្ថានការណ៍ភ្លាម។
-គឺ...គ្នាគ្រាន់តែពញ្ញាក់អារម្មណ៍លេងប៉ុណ្ណោះ! ម៏ញ៉ាំបន្តទៀត អាងធ្វើអ្វីផ្សេងទៀត!
និរតីតប៖
-អូខេ!
ក្រោយពីញ៉ំាអាហារពេលព្រឹករួចហើយ អ្នកទាំងពីរនាំគ្នាចេញទៅក្រៅផ្ទះ ដោយកាន់កែវកាហ្វេម្នាក់មួយ។ និរតីហើយ និងជេស៊ីកាស្លៀកពាក់ខោអាវរងា ព្រមទាំងកាន់សៀវភៅប៊ិកម្នាក់មួយផងដែរ។
គ្រាន់តែចេញមកក្រៅភ្លាម និរតីបិទភ្នែក ហើយស្រូបយកខ្យល់អាកាសនាពេលព្រលឹម ជាមួយនឹងទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៅខាងក្រោយផ្ទះ។ ដោយរដូវកាលនេះ គឺជារដូវរងា ដូច្នេះហើយដើមឈើបានជ្រុះស្លឹកអស់ ដើមឈើខ្លះទៀតនៅមានស្លឹកខ្លះៗ ហើយប្រែពណ៌ទៅជាលឿងនិងក្រហមក៏មាន នៅក្នុងរដ្ឋNashville។
អ្នកទាំងពីរអង្គុយចុះនៅលើសាឡុងនៅខាងក្រោយផ្ទះ អមទៅដោយទេសភាពយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ និរតីដកដង្ហើមវែងៗ ហើយនិយាយថា៖
-ហ៊ឹម... ស្រស់ស្រាយណាស់ ភ្លេចអស់ទុក្ខកង្វល់!
ជេស៊ីកាញញឹម។ ចំណែកឯនិរតីលើកកែវកាហ្វេមកផឹក ខណៈពេលកាហ្វេកំពុងតែក្តៅហុយៗ។
-កក់ក្តៅដល់ហើយ...
ទន្ទឹមគ្នានោះ ជេស៊ីកាបើកសៀវភៅឮសូរខ្វោកៗ និងមើលដោយយកចិត្តទុកដាក់។
-និរតី! មួយឆ្នាំជិតកន្លងផុតទៅហើយ...ខែនេះជាខែចុងក្រោយហើយ សល់តែប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត ចូលដល់ឆ្នាំថ្មីហើយ អ៊ីចឹងឯងទទួលបានលទ្ធផលអ្វីខ្លះក្នុងឆ្នាំនេះ?
និរតីជញ្ជឹងគិតបន្តិច ហើយឆ្លើយតប៖
-មានផលផ្លែខ្លះ ខកចិត្តខ្លះ សប្បាយខ្លះ កើតទុក្ខខ្លះ ក្នុងឆ្នាំនេះមានគ្រប់រសជាតិ។
-ទោះជាយ៉ាងណាគួរតែដឹងគុណក្នុងឆ្នាំនេះ យ៉ាងហោចណាស់ឯងទទួលបានផលផ្លែខ្លះដែរ!
និរតីបើកសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់នាងមើលម្តង ដែលនាងបានសរសេរផែនការតាំងពីដើមឆ្នាំមកម្ល៉េះ ដើម្បីផ្ទៀងផ្ទាត់ជាមួយលទ្ធផល។ និរតីញញឹម ព្រមទាំងងក់ក្បាលតិចៗខណៈពេលមើលសៀវភៅ ហាក់ដូចជាពេញចិត្តនឹងលទ្ធផលរបស់នាង។
-គ្នាពិតជាអរគុណព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ឆ្នាំនេះ ដែលបានបង្រៀនមេរៀនជីវិតជាច្រើន។ កិច្ចការខ្លះត្រូវបានបរាជ័យ កិច្ចការខ្លះទៀតកំពុងតែដាំ គឺដាំបានច្រើនផ្នែកដែរ តែមិនទាន់ចេញជាផលផ្លែនៅឡើយ សង្ឃឹមថាឆ្នាំថ្មីនេះ វានឹងបង្កើតផលផ្លែទៅចុះ!
ជេស៊ីកាបិទសៀវភៅរបស់នាង ហើយបែរមុខមករកនិរតីដោយនិយាយថា៖
-គ្នាជឿ! ព្រោះបើថាសាបព្រោះអ្វី នឹងទទួលបានផលហ្នឹង! អ្វីដែលឯងដាំនៅក្នុងឆ្នាំចាស់ វាអាចនឹងដុះនៅក្នុងពេលណាមួយ តែមិនប្រាកដថា នឹងមានផ្លែផ្កាក្នុងឆ្នាំថ្មីនេះទេ ប្រហែលជាវាមានផ្លែផ្កាក្នុងពេលណាមួយដែលត្រូវកើតផល គ្រាន់តែត្រៀមខ្លួនប្រមូលផលទៅបានហើយ។
និរតីដកដង្ហើមធំ ឮសូរហឹះ! ពេលនោះជេស៊ីកាងាកមុខមកមើលនិរតីម្តងទៀត ហើយនិយាយថា៖
-ដកដង្ហើមធំម្ល៉េះ! ឯងមានរឿងអីហ្អេស?
និរតីតបទាំងទឹកមុខស្រពោន
-គ្នាគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាទៅមុខទាំងតឹង
-អ៊ីចឹង! ចុះឆ្នាំថ្មីនេះ ឯងមានគម្រោងចង់ធ្វើអ្វីដែរ? ចង់ឃើញអ្វីនៅក្នុងឆ្នាំក្រោយនេះ?
និរតីឆ្លើយដោយគ្មានភាពស្ទាក់ស្ទើរ
-ចង់មានចិត្តគំនិតថ្មីក្នុងរដូវកាលថ្មី! គឺ...គឺចង់ជាមុខរបួស ដើម្បីទទួលបានចិត្តថ្មីមួយដែលគ្មានការឈឺចាប់ដូចមុន។ នេះជាអ្វីដែលគ្នាចង់បានបំផុត។ ប្រសិនបើចិត្តនេះជាសះមុខរបួសហើយ នោះអ្វីៗនឹងល្អប្រសើរ ដោយដើរទៅមុខមិនតានតឹងដូចមុនទៀត តែបើចិត្តនេះមិនទាន់ជាទេ នោះប្រាកដជាប្រទាញប្រទង់ដើរទៅមុខទាំងតឹង និងអស់កម្លាំងចិត្តមិនចង់ធ្វើអ្វីទាំងអស់!
ឮដូច្នេះ ជេស៊ីការឹតតែយកចិត្តទុកដាក់នឹងនិរតីថែមទៀត។
-ការដែលឯងមកលេងទីនេះ គ្នាពិតជាចង់រួមចំណែកសម្រាលចិត្តមានបន្ទុកខ្លះៗ អ៊ីចឹងតើមានអ្វីដែលគ្នាអាចជួយឯងបាន?
និរតីអស់សំណើចខឹកៗ
-អរគុណណាស់សម្រាប់ទឹកចិត្តដ៏ល្អ តែគ្នាចង់ប្រាប់ថា ការដែលគ្នាបានមកស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ឯងក្នុងពេលនេះ គឺវាលើសលប់បាត់ទៅហើយ...មានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅខ្លាំង!
-អូហូ...ដល់ម្ល៉ឹងផង!
-គ្នានិយាយពិតមែនណ៎ា...
-អូខេ! អូខេ!
អ្នកទាំងពីរនាំគ្នាស្ងាត់បន្តិច ដោយម្នាក់ផឹកកាហ្វេមើលទេសភាព ម្នាក់ឯងមើលសៀវភៅកំណត់ហេតុបន្ត។
Comments